Όταν έχεις μικρά παιδιά, μαθαίνεις να εκτιμάς τις λίγες ώρες ησυχίας στο σπίτι. Σήμερα ήταν μία απο αυτές τις ημέρες! Αν και τα περισσότερα πρωινά ξυπνάω στις 6:30 με 7:00, σήμερα εκμεταλλεύτηκα την ησυχία του σπιτιού και σηκώθηκα απο το κρεβάτι στις 8:30.
Παντόφλες, πιτζάμες και άραγμα στον καναπέ, παρέα με το πρώτο εσπρεσάκι της ημέρας βλέποντας τα ελαφάκια να τρώνε στην αυλή μου.
Δεν ξέρω γιατί, ήρθε στο μυαλό μου μια κουβέντα που έκανα πριν μερικούς μήνες με εναν καλό μου φίλο. Υπάρχει πραγματική κρίση; Ποιος τη δημιούργησε; Πόσο φταίμε εμείς; Μπορεί να αλλάξει η κατάσταση;
Προσωπικά λοιπόν, πιστεύω πως η οικονομική κρίση είναι ατομική υπόθεση. Αν σε έχει επηρεάσει σε οποιαδήποτε φάση της ζωής σου, έχει να κάνει ξεκάθαρα με τις επιλογές σου. Η οικονομική κρίση ενός κράτους, σίγουρα έχει επιπτώσεις στην καθημερινότητα του πολίτη, αλλα ελάχιστα έχει να κάνει με την οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται κάποιος.
Έχει τύχει να βρεθώ σε αρκετές συζητήσεις που αφορούν την οικονομική κρίση, συζητήσεις από αυτές που δεν έχουν αρχή και τέλος και μπορείς να μιλάς για ώρες χωρίς να καταλήξεις κάπου. Αυτό το post λοιπόν, δεν θα αναλύσει το αν, το πώς και το γιατί.
Η κρίση γεννάει ευκαιρίες λένε κάποιοι και θα συμφωνήσω μαζί τους.
Το Harvard εδώ και αρκετά χρόνια έχει βγάλει διάφορα βιβλία σχετικά με επιχειρηματικότητα και διαπραγματεύσεις. Αρκετά από αυτά μπορεί να τα βρεί κανείς δωρεάν στην ιστοσελίδα του προγράμματος “The Program on Negotiation” (PON).
Αν διαβάσει κανείς έστω και ένα απο αυτά τα βιβλία, θα καταλάβει αμέσως πως βασικό στοιχείο σε μια διαπραγμάτευση είναι να κατανοήσεις τον άνθρωπο που έχεις απέναντι σου. Αυτό περιλαμβάνει την εθνικότητα, την κουλτούρα, τον χαρακτήρα του.
Σύμφωνα με τα παραπάνω, μπορεί κάποιος να επενδύσει στην Ελλάδα, αρκεί να συμπεριλάβει στο πλάνο του την ελληνική κουλτούρα, νοοτροπία και φυσικά τη δομή του κράτους.
Τολμώ να πώ οτι τα τελευταία χρόνια δεν με έχει επηρεάσει ιδιαίτερα η οικονομική κρίση της χώρας. Με είχε επηρεάσει όμως αρκετά χρόνια πριν αρχίσει για όλους τους άλλους.
Μεταξύ 2000 και 2004, ζούσα την μεγάλη ζωή. Είχα στηρίξει τη ζωή μου σε μια καλή δουλειά με πολύ καλές απολαβές. Δούλεψα, έβγαλα και έφαγα μέχρι τελευταίου cent περίπου 180-200.000 ευρώ. Έκανα ταξίδια, αγόρασα cabrio, έφαγα στα καλύτερα μαγαζιά της Αθήνας. Γενικά του έδωσα και κατάλαβε που λένε.
Ένα καλό πρωί, μου τράβηξαν το χαλί κάτω απο τα πόδια και εγώ βρέθηκα σε μερικά 24ωρα χωρίς δουλειά και με 1.500 ευρώ στη τσέπη. Τα μάζεψα τα πράματα και έφυγα απο το σπίτι που λέει και το τραγούδι. Μετά απο 4 χρόνια στην Αθήνα, γύρισα στη Ρόδο. Χωρίς δουλειά, χωρίς λεφτά.
Πέρασα αρκετές εβδομάδες κοιτάζοντας τη θάλασσα που τόσο μου είχε λείψει. Ήταν η στιγμή που κατάλαβα οτι δεν ήθελα να δουλέψω ποτέ ξανά ως υπάλληλος και ήρθε η ώρα να πάρω τον έλεγχο της επαγγελματικής μου ζωής.
Εκμεταλλευόμενος την επί σειρά ετών μεγάλη μου φορολογική δήλωση, πέρασα το κατόφλι της τράπεζας. Αν και μπορούσα να πάρω 6ψήφιο ποσό σε δάνειο, πήρα μόνο 15.000 ευρώ. Τόσα χρειαζόμουν και σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου ήταν ποσό που μπορούσα να αποπληρώσω.
Έχοντας ζήσει μόνος για αρκετά χρόνια, η “συγκατοίκηση” με τους γονείς μου σε αυτή την ηλικία δεν είχε μέλλον και έτσι μπήκα απο νωρίς στη διαδικασία να ενοικιάσω σπίτι.
Άντεξα ηρωικά έναν ολόκληρο μήνα στο πατρικό μου. Το επιπλέον δωμάτιο στο νέο μου σπίτι, φιλοξένησε για 2 χρόνια την ατομική μου επιχείρηση.
Αν και αρκετοί θεωρούν δεδομένο πως πρέπει να κάνουν διάφορες μικροδουλειές στο ξεκίνημα, εγώ το πήρα απο την ανάποδη. Είχα θέσει τον περιορισμό στον εαυτό μου πως δεν θα αναλάβω project για κάτω απο 5.000 ευρώ.
Αυτά τα project δεν σου κάθονται καθημερινά και έτσι για αρκετούς μήνες έκανα για ώρες πρακτική στο online game LineAge. Οι χαρακτήρες μου έφτασαν σε υψηλά level και θυμάμαι πως τους είχα κάνει σένιους με τις καλύτερες στολές και οπλισμό.
Λίγο η μεγάλη μου εμπειρία στο αντικείμενο, λίγο η φιλική γνωριμία με τους ιδιοκτήτες, με έφερε να αναλάβω την κατασκευή του χρηματοοικονομικού portal Capital.gr. Ακολούθησαν αρκετά άλλα project μεγάλων ομίλων και έτσι σιγά σιγά άρχισα να χτίζω το όνομα μου στην αγορά.
Οι εποχές ήταν καλές ακόμα και οι αγελάδες παχιές. Την ώρα που εγώ δούλευα, δεχόμουν απανωτά τηλεφωνήματα απο φίλους μου για καφέ. Ήταν η εποχή που αναρωτιούμουν πως ζούσαν αφού δεν δούλευαν. Αν ήταν μόνο οι καφέδες δεν θα ήταν τόσο τρομερά τα πράγματα. Δάνειο στο δάνειο για αγορά αυτοκινήτων, σκαφών, δάνειο για διακοπες, δάνειο για τρίπατες μεζονέτες με τεράστιους κήπους και δώρο το σκύλο φύλακα και την αρραβωνιαστικιά κατά την αγορά.
Οι φίλοι μου γελούσαν μαζί μου, καθώς “ζούσα για να δουλεύω και δεν δούλευα για να ζώ” όπως μου έλεγαν.
Με αυτά και αυτά, φτάσαμε στο σήμερα. Μετά από τα “χαστούκια” που έφαγα το 2004, ότι και να έκανα ήταν έπειτα από σοβαρό προγραμματισμό και μεγάλη σκέψη. Αναθεώρησα τι ειναι σημαντικό για εμένα και τι όχι. Επένδυσα στους ανθρώπους και σε μία καλή ζωή χωρίς άγχος. Τα υλικά αγαθά ήρθαν σε δεύτερη μοίρα αν και όταν δεν τους δίνεις σημασία, έρχονται απο μόνα τους.
Δεν ξέρω αν ήταν η οικονομική κρίση που είχε αρχίσει να βγαίνει στην επιφάνεια ή απλά το επάγγελμα του web developer περνούσε κρίση, το 2012 άρχισαν να με τρώνε τα ρούχα μου. Αν και τότε η εταιρία μου ήταν στα πολύ πάνω της, το έβλεπα να έρχεται. Άρχισα να αναζητώ νέους επαγγελματικούς δρόμους για να ακολουθήσω.
Εκείνη την περίοδο δεχόμουν καθημερινά αρκετούς υποψήφιους πελάτες. Έτσι άρχισα να επιλέγω τις δουλειές που θα αναλάβω.
Κάποιοι τότε θεώρησαν πως είχα καβαλήσει το καλάμι. Κάθε άλλο! Μπορούσα να υλοποιήσω μόνο 1-4 project το μήνα. Αγαπούσα τη δουλειά μου, ήθελα να βγάζω το καλύτερο δυνατόν αποτέλεσμα και η ημέρα είχε μόνο 24 ώρες, στην οποία έπρεπε να χωρέσει και η προσωπική μου ζωή.
Ένα καλό πρωί, πέρασε την πόρτα του γραφείου μου σύσσωμο το ΔΣ των ραδιοταξί της Ρόδου. Είχαν ήδη προηγηθεί μερικές συναντήσεις με τον manager και σύμβουλο της εταιρίας.
Το project ήταν αρκετά απαιτητικό. Σύμφωνα με τη συμφωνία, είχα μόνο 40 ημέρες για να ολοκληρώσω την πλατφόρμα διαχείρισης, την εφαρμογή των πελατών και φυσικά την εφαρμογή των οδηγών.
Η πλατφόρμα μπορούσε να ολοκληρωθεί με δύο τρόπους. Ως σύστημα που θα γινόταν αποκλειστικά για τον πελάτη και θα είχε μεγάλο κόστος κατασκευής ή ως project που θα είχε μικρό κόστος υλοποίησης, αλλα θα μου έδινε τη δυνατότητα να το εκμεταλλευτώ εμπορικά. Ο πελάτης επέλεξε τη δεύτερη λύση, ζήτησα και έλαβα προκαταβολή, αρκετή για να με συντηρήσει τους επόμενους μήνες, έτσι ώστε να μην σκέφτομαι πώς θα πληρώσω τις υποχρεώσεις μου.
Γύρισα στο σπίτι με την επιταγή ημέρας στο χέρι, κοίταξα τη γυναίκα μου στα μάτια και της είπα “Φεύγεις! Πας στη μάνα σου! Πάρε μαζί και το παιδί”.
Στα λίγα λεπτά που ακολούθησαν και λίγο πριν αρχίσει να ψάχνει δικηγόρο για διαζύγιο ή το όπλο του φονικού που θα ακολουθούσε, μου δόθηκε η ευκαιρία να εξηγήσω το πώς και το γιατί.
Μερικές ημέρες μετά, μπήκαν στο πρώτο αεροπλάνο για Θεσσαλονίκη. Γύρισα στο σπίτι, έβαλα την τραπεζαρία στο κέντρο του σαλονιού ώστε να κοιτάει θάλασσα. Αυτό ήταν το γραφείο μου για τις επόμενες 40 ημέρες.
Το project παραδόθηκε ακριβώς στις 38 ημέρες και τους επόμενους 4 μήνες που πέρασαν, διεκπεραίωσε με απόλυτη επιτυχία περίπου 300.000 δρομολόγια. Το σύγκεκριμένο σύστημα ήταν η πρώτη έκδοση του CABS.GR.
Δάκρυσα δύο φορές στη ζωή μου. Η πρώτη όταν έπιασα στα χέρια την νεογέννητη κόρη μου και η δεύτερη όταν είδα τα πρώτα οχήματα να εμφανίζονται πάνω στον ηλεκτρονικό χάρτη που είχα συνδέσει με την τηλεόραση του σαλονιού-προσωρινού γραφείου.
Το CABS.GR γεννήθηκε και μεγάλωσε μέσα σε δύσκολες οικονομικά συνθήκες για τη χώρα. Παρόλα αυτά απο την πρώτη μέρα δημιουργίας του, μεγαλώνει καθημερινά. Σήμερα βρίσκεται σε 23 εταιρίες ταξί ανα την Ελλάδα και είναι υπεύθυνο για την διεκπεραίωση περίπου 4.000.000 δρομολογίων κάθε σεζόν.
Επιστρέφοντας στα αρχικά μου λόγια, η κρίση γεννάει ευκαιρίες. Ο κόσμος είναι γεμάτος ανθρώπους που είναι διατεθημένοι να πληρώσουν για προϊόντα και υπηρεσίες, ανθρώπους που δεν βρίσκονται στην ίδια οικονομική κατάσταση με εμάς.
Η σύγχρονη τεχνολογία και οι σημερινές υποδομές, παρέχουν στον οποιονδήποτε τη δυνατότητα να ασκήσει επαγγελματική δραστηριότητα σε οποιοδήποτε χώρα και αν βρίσκεται και να προωθήσει τα προϊόντα και τις υπηρεσίες του σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη.
Tip : Think local act global