Το Μάρτιο του 2000 μετακόμισα απο τη Ρόδο στην Αθήνα μετά απο μία επαγγελματική πρόταση. Για μερικές ημέρες φιλοξενήθηκα απο την οικογένεια ενός καλού μου φίλου. Παράλληλα έψαχνα για σπίτι να μετακομίσω και να αρχίσω σιγά σιγά να φτιάχνω τη ζωή μου στην Αθήνα. Το πρώτο σπίτι που κατάφερα να ενοικιάσω, ήταν στο Νέο Ψυχικό. Ήσυχη γειτονιά, με αρκετό πράσινο και αρκετά πάρκα, δίπλα σε σταθμό του μετρό και τόσο κοντά στη δουλειά μου, ώστε μπορούσα να πηγαίνω με τα πόδια.
Ο πρώτος άνθρωπος που γνώρισα στην πολυκατοικία ήταν η ιδιοκτήτρια του διαμερίσματος. Μια αρχοντική κυρία, σχετικά μεγάλης ηλικίας που ζούσε με το σύζυγο της σε ένα απο τα διαμερίσματα.
Την επομένη το πρωί, βγαίνοντας απο το σπίτι, απο τη διπλανή πόρτα βγήκε ενας ευγενικός κύριος, επίσης μεγάλης ηλικίας. Καλημέρα σας, είμαι ο Βαγγέλης. Μόλις ήρθα στην πολυκατοικία. Καλημέρα, καλωσόρισες είμαι ο Μάνος. Αν χρειαστείς οτιδήποτε, μένω στο διπλανό διαμέρισμα, για ότι χρειαστείς, μη διστάσεις. Τον ευχαρίστησα ευγενικά και στη συνέχεια πήρα το δρόμο για τη δουλειά.
Κάθε Κυριακή έπαιρνα τις εφημερίδες μου, έφτιαχνα καφέ και καθόμουν στη βεράντα να τις διαβάσω. Σε μία απο αυτές τις Κυριακές, απο το δίπλα διαμέρισμα άρχισε να ακούγεται μουσική απο πιάνο. Άρχισα να συνηθίζω στην ιδέα και περίμενα πώς και πώς να έρθει η Κυριακή να διαβάσω ξένιαστα τις εφημερίδες και τα βιβλία μου με τη μουσική συνοδεία του πιάνου.
Τις επόμενες εβδομάδες, κατα την είσοδο και έξοδο απο το σπίτι, άρχισα να διασταυρώνομαι στην πολυκατοικία με διάφορους μεγάλους μουσικούς και θεατρικούς καλλιτέχνες, οι οποίοι επισκέπτονταν τον γείτονα μου. Αρχικά αναρωτήθηκα τι δουλειά κάνει, αλλά θεώρησα ντροπή να τον ρωτήσω.
Ένα πρωί συναντηθήκαμε στην είσοδο της πολυκατοικίας. Καλημέρα – Καλημέρα. Συγγνώμη αν τα βράδια γυρίζω αργά, κάνω θόρυβο και σε ενοχλώ. Έρχονται και με παίρνουν κάποιοι συνεργάτες μου έξω και γυρίζω αργά.
Χαμογέλασα, του είπα οτι φυσικά και δεν με ενοχλεί. Απο μέσα μου σκέφτηκα οτι ήθελα να πώ “Κύριε Μάνο, είμαι 24 ετών. Είναι δυνατόν να με ενοχλείτε εσείς;”. Μου χαμογέλασε και συνεχίσαμε τη μέρα μας. Όλη τη μέρα γελούσα μόνος μου. Πώς είναι δυνατόν ενας κύριος κάποιας ηλικίας να έχει καλύτερη κοινωνική ζωή απο εμένα στα 24 και μάλιστα να θεωρεί οτι με ενοχλεί τα βράδια που βγαίνει για διασκέδαση.
Το αποκορύφωμα ήταν τη μέρα που συναντήθηκα με τον αγαπητό Νταλάρα στην είσοδο της πολυκατοικίας. Δεν άντεξα. Μόλις έφυγαν, πήγα να δώ το επίθετο του γείτονα μου στο κουδούνι. “Μάνος Ελευθερίου”.