Δύο είναι οι “κακές” συνήθειες των προγραμματιστών ηλεκτρονικών υπολογιστών. Το τσιγάρο και ο καφές.
Το πρώτο, ευτυχώς δεν το έβαλα ποτέ στο στόμα μου. Ίσως είχα καλή παρέα που δεν κάπνιζε κανείς, ίσως είχα τα μυαλά στο κεφάλι μου στη δύσκολη ηλικία, ίσως απο τύχη, δεν το έπιασα. Ο καφές απο την άλλη, μπήκε στη ζωή μου σε σχετικά μικρή ηλικία.
Θυμάμαι να απολαμβάνω εναν cappucino σε ένα απο τα κλασικά καφέ της Ρόδου, κοιτώντας τη βροχη να πέφτει έξω. Δεν ήμουν ακόμα σε ηλικία που να μπορώ να βγαίνω για ποτό, αλλα η έξοδος του Σαββάτου, περιλάμβανε σίγουρα καφέ και φαγητό με φίλους.
Μελανή σελίδα στην ιστορία της ζωής μου όταν “κύλησα” στον φραπέ. Με αυτό το χημικό σκεύασμα πέρασα τα χρόνια του στρατού.
Το 2004 δέχτηκα μια πρόταση για εργασία σε μεγάλη εταιρία στην Αθήνα. Φόρτωσα μια βαλίτσα ρούχα και άρχισα απο το μηδέν να στήνω σπίτι. Η μηχανή του καφέ ήταν η 3η οικιακή συσκευή που αγόρασα, μετά την τηλεόραση και την χύτρα ταχύτητας.
Εκείνη την εποχή δεν ήταν ακόμα στη μόδα ο espresso και τα φρεντάκια και έτσι οι μηχανές καφέ για το σπίτι ήταν συνήθως πολυμηχανές φίλτρου-espresso. Για καφέ espresso βέβαια στο ράφι του super market, ούτε για αστείο. Ελληνικός και φίλτρου μόνο.
Απογοητευμένος απο τα καταστήματα ηλεκτρικών συσκευών και μη θέλοντας να πάρω πολυμηχανή, γυρνούσα στο σπίτι με τα πόδια. Κάπου στη γειτονιά, έπεσε το μάτι μου σε ενα κατάστημα επιδιόρθωσης ηλεκτρικών συσκευών. Φούρνοι, ψυγεία, τηλεοράσεις. Κάπου στο σκονισμένο τζάμι του εργαστηρίου, πήρε το μάτι μου μια μηχανή του espresso.
Πήρα το θάρρος να ρωτήσω. “Ξεχασμένη εδώ και 4 χρόνια απο τον ιδιοκτήτη της. Είχε μια καφετέρια, την έκλεισε, δεν τον είδα ξανά. Να δώ αν δουλεύει ακόμα. Αν δουλεύει, χάρισμα σου!” ήταν η απάντηση. Και έτσι βρέθηκα με την πρώτη μου ημιεπαγγελματική ιταλική μηχανή espresso.
Τα χρόνια πέρασαν, ο espresso έγινε μόδα. Στο σπίτι ο πρώτος καφές της ημέρας και στη συνέχεια ένας με δύο ακόμα στο χέρι ή σε κάποιο καφέ παρέα με φίλους. Όλα αυτά τα χρόνια, άλλαξα περίπου 7-8 οικιακές μηχανές. Έβγαζαν δεν έβγαζαν χρόνο. Μία χαλούσε η αντλία, μία τα λαστιχάκια, μία το ένα, μία το άλλο και έτσι αποφάσισα να κάνω επένδυση σε μια καλή μηχανή του καφέ.
Εκεί αρχίζουν οι εμμονές (σσ δες προηγούμενα post). Ψάξε, διάβασε, ρώτα σε forum. Για τους επόμενους μήνες της έρευνας, κόντεψα να τρελαθώ. Αυτοί που ασχολούνται με τον espresso απο χόμπι, χρήζουν ψυχιατρικής βοήθειας. Είπα να τους ακολουθήσω και εγώ. Την λόξα την είχα ήδη άλλωστε και σε μεγάλη ποσότητα, τόση που θα έκανε τον οποιονδήποτε ψυχίατρο να σκίσει τα πτυχία του και να αλλάξει επάγγελμα.
Σε λιγότερο απο εβδομάδα, βρέθηκα με ημιεπαγγελματική μηχανή espresso.
Ο καφές άθλιος! Και έτσι αρχίζει αγώνας ενημέρωσης… Φταίει το tamper, πάρε μεταλλικό tamper (πατητήρι). Φταίει το portafilter basket (καλαθάκι που μπαίνει ο καφές), πάρε pressurized, πάρε non-pressurized.
Φταίει η δοσολογία του καφέ. Θελεις 8 γραμμάρια για το μονό espresso, 12 για τον διπλό. Και να σου ο καλός σου με ζυγαριά ακριβείας που θα ζήλευε ακόμα και έμπορος κοκαΐνης.
Ο καφές ακόμα δράμα. Ένα πράμα είχε μείνει ακόμα. Οικιακός μύλος του καφέ. Και κάπως έτσι αρχίζει ενας νέος κύκλος επεισοδίων. Μεταλλικός η κεραμικός μύλος; H τριβή δημιουργεί αλλοίωση στη γεύση γιατί το μέταλλο ζεσταίνεται. Πάμε σε κεραμικό. Χειροκίνητος ή ηλεκτρικός; Πόσες βαθμίδες άλεσης; Χαμός! Ας μην σταθώ πολύ στον μύλο, πήρα και μύλο άλεσης. Ο καφές παρόλα αυτά, ακόμα χάλια!
Το πόρισμα των “γιατρών” στα forum βγήκε. Φταίει η μάρκα του καφέ, άλλαξε! Πήρα 2-3 διαφορετικές για αρχή και άρχισα να δοκιμάζω. Όταν λέμε δοκιμή βέβαια, δεν μιλάμε για κάτι απλό, κόψε καφέ και τέλος. Δοκιμάζεις να κόψεις τον καφέ σε διαφορετικές βαθμίδες άλεσης και δοκιμάζεις. Δεκάδες καφέδες πεταμένοι στο νιπτήρα της κουζίνας!
Κάπου εκεί στις εκατοντάδες δοκιμές, voilà! Ένας καφές ισάξιος καφετέριας!
Είσαι ο πρώτος, είσαι ο καλύτερος, είσαι ο άρχοντας του espresso και άλλα πολλά άρχισαν να περνάνε απο το μυαλό μου. Και ενώ έκανα πρόβες μπροστά στον καθρέφτη κρατώντας το Oscar-Tamper και ευχαριστούσα όσους με βοήθησαν, το απόγευμα της ίδιας ημέρας ο καφές ήταν και πάλι άθλιος! Εκεί οι “γιατροί” έβγαλαν εκ΄νέου πόρισμα. Η υγρασία του χώρου επηρεάζει το αποτέλεσμα του καφέ!
“THIS IS MADNESS” φώναξα και με μια κλωτσιά, έριξα τη μηχανή του καφέ στο απύθμενο πηγάδι! Αυτό ήταν, τα παρατάω, θα βγάλω Gold member card σε γνωστό καφέ της πόλης και ποτέ ξανά!
Έβγαλα απο την αποθήκη την παλιά μου μηχανή των 100€ και είπα να δοκιμάσω με τον φρεσκοκομμένο καφέ και τον υπόλοιπο εξοπλισμό πριν πάρω τους δρόμους της πόλης (μένω σε βουνό, οπότε το να πάρω τα βουνά στην περίπτωση μου δεν ισχύει). Ως δια μαγείας, ο καφές ήταν μια μικρή απόλαυση. Κάνω δεύτερο, το ίδιο!
Απο τότε απολαμβάνω καθημερινά δύο με τρείς καφέδες την ημέρα, τολμώ να πώ καλύτερους απο τις περισσότερες καφετέριες της πόλης!
